ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียน กับอาจารย์ ดร.ประกอบ ใจมั่น ดิฉันมีต้นทุนความรู้เรื่องเทคโนออนไลน์แค่ snake - snake, fish -fish แค่ได้ใช้สื่อสารกับลูก ๆ บ้าง เพราะลูกบังคับให้ต้องใช้ โดยให้เหตุผลว่า "ถ้าแม่ไม่ใช้ แม่จะเป็นคนเชยของสังคมยุคใหม่" อ้าว ..ใช้..ก็ใช้น่า.. วันนี้ทำไม่ได้ ค่อยว่ากันวันหลัง และมักจะอ้างกับตัวเองว่า "เราไม่มีเวลา" ทั้ง ๆที่จริงถ้าเราพยายามให้มี มันก็หาจนได้ เปรียบเหมือนหนุ่มเิ่ริ่มจีบสาว เหนื่อยแทบขาดใจ ยังอุตส่าห์ไปให้เห็นหน้า แล้วถ้าเราเอาความรู้สึกนั้นมาใช้กับการเรียนรู้ เทคโนฯสมัยใหม่ ก็คงไม่ไกลจากความเป็นจริงที่เราจะเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว แต่เราก็ไม่ใช้มัน มักอ้างว่าเราแก่แล้วคงไม่เป็นไร
แต่วันนี้คือความจริงท่านอาจารย์สอนพวกเราเหมือนบังคับ เพราะต้องส่งงานให้อาจารย์ให้คะแนน ให้เราต้องทำให้ได้ ท่านเอานำ้ถังใหญ่ ๆสาดใส่พวกเรา(ที่แก่ ๆ )จนเปียกปอน ต่างเป็นไข้กันงอมแงมไปหมด แล้วก็จับพวกเราซัดเข้าไปในถ้ำ ให้เราเดินคลำทางไปเรื่อย ๆ เพื่อหาทางออก ไปทางนี้ได้หน่อย เห็นว่าผิดแล้วก็กลับ พอจะไปใหม่ไปไม่ถูก เออ..เราไปอย่างไรนะเมื่อกี้..แล้วก็ลองใหม่ตามประสาคนแก่...มันเหมือนจะหมดแรง.. และแล้ว...มันก็เริ่มเห็นประกายแสงสว่างอยู่รำไร ..เริ่มมีความหวัง...เราไม่ตายแล้ว..จากนี้ไปเราคงมีคนมารับเราไปเยียวยาให้มีแรง ลุกขึ้นมาสู้ใหม่....สู้ไปให้ถึงที่สุด ท่านผู้นั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากท่าน อาจารย์ดร.ประกอบ ใจมั่น ที่สุด ท่านเอาผ้าขนหนูแสนนุ่ม และแสนอบอุ่นผืนใหญ่มาเช็ดตัวให้ และโอบพวกเราไว้ จนพวกเราหายหนาวสั่น เริ่มให้ยาและอาหาร จนพวกเราฟื้นตัวจากความเจ็บป่วย มีแรงเดิน และจะเดินไปกับอาจารย์ต่อไปเมื่อหายดีแล้ว
จากศิษย์(ที่แก่)ของอาจารย์
ป.ล แม้ไม่มีแรงมาเรียน ร่างกายมันน๊อค แต่ติดตามงานอาจารย์เกือบทุกวันคะ
ขอขอบคุณอาจารย์อย่างสูง
แต่วันนี้คือความจริงท่านอาจารย์สอนพวกเราเหมือนบังคับ เพราะต้องส่งงานให้อาจารย์ให้คะแนน ให้เราต้องทำให้ได้ ท่านเอานำ้ถังใหญ่ ๆสาดใส่พวกเรา(ที่แก่ ๆ )จนเปียกปอน ต่างเป็นไข้กันงอมแงมไปหมด แล้วก็จับพวกเราซัดเข้าไปในถ้ำ ให้เราเดินคลำทางไปเรื่อย ๆ เพื่อหาทางออก ไปทางนี้ได้หน่อย เห็นว่าผิดแล้วก็กลับ พอจะไปใหม่ไปไม่ถูก เออ..เราไปอย่างไรนะเมื่อกี้..แล้วก็ลองใหม่ตามประสาคนแก่...มันเหมือนจะหมดแรง.. และแล้ว...มันก็เริ่มเห็นประกายแสงสว่างอยู่รำไร ..เริ่มมีความหวัง...เราไม่ตายแล้ว..จากนี้ไปเราคงมีคนมารับเราไปเยียวยาให้มีแรง ลุกขึ้นมาสู้ใหม่....สู้ไปให้ถึงที่สุด ท่านผู้นั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากท่าน อาจารย์ดร.ประกอบ ใจมั่น ที่สุด ท่านเอาผ้าขนหนูแสนนุ่ม และแสนอบอุ่นผืนใหญ่มาเช็ดตัวให้ และโอบพวกเราไว้ จนพวกเราหายหนาวสั่น เริ่มให้ยาและอาหาร จนพวกเราฟื้นตัวจากความเจ็บป่วย มีแรงเดิน และจะเดินไปกับอาจารย์ต่อไปเมื่อหายดีแล้ว
จากศิษย์(ที่แก่)ของอาจารย์
ป.ล แม้ไม่มีแรงมาเรียน ร่างกายมันน๊อค แต่ติดตามงานอาจารย์เกือบทุกวันคะ
ขอขอบคุณอาจารย์อย่างสูง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น